Het monument The Wave is een beeld van verbondenheid en samenwerking
mensen die met elkaar verbonden zijn en samen een ‘dijk’ maken...
in de strijd tegen het water.
De Watersnoodramp van 1916 kent vele emoties:
het verdriet, het verlies van dierbaren, de overstroming, ...
maar ook: de overwinning op het water, het overleven.
De ramp moet in herinnering blijven, maar ook het erna:
de samenwerking:... “we hebben het wel gered”. de wederopbouw.
We moeten door...de handen uit de mouwen, de schouders eronder...
het ‘goed’ moet weer droog
het monument heeft die gelaagdheid: de beide kanten van die emoties zijn aanwezig.
Materiaal:
-de Wave, gestileerd en gesneden uit dik staal, met ribben gelaste vormen, erna verzinkt
de banken, buismateriaal en geperforeerd metaalgaas
-buismateriaal voor de staanders en de zeildoeken (het goed), verzinkt
-acrylaatplaat waarop prints met ‘rouw’ klederdracht omrand met buismateriaal waarin ledlicht verwerkt.
-het beeld is ongeveer 6 meter hoog.
Linda Verkaaik gebruikt verzinkt staal voor haar beelden (ipv RVS of Cortenstaal) omdat het zink de beelden een zachtheid meegeeft. Door het verzinkproces worden de randen omfloerst en ontstaan er ook reliëfachtige oneffenheden. Voor de industrie niet gewenst, maar voor een beeldhouwer juist prachtig.
Het geeft de beelden een huid.
Daarbij kan zij na het zinkbad de beelden ‘aantasten’ met zuur, en erna behandelen met was, waardoor er een kleur diepte in de tekst en reliëfdelen ontstaat, net zoals je brons bewerkt.
Cortenstaal vindt de kunstenares zeer ongeschikt voor zitelementen, omdat het roest. RVS vindt zij een hard en koud materiaal. Brons is in de architectuur te kwetsbaar, niet sterk in de dunne transparante delen, zeer lastig gieten en zeer kostbaar, (daarbij vandalisme gevoelig).
Verzinkt staal is voor Linda Verkaaik de gulden greep. Het reageert volledig als metaal (i.p.v. coatings), blijft zolang als zij het gebruikt (25 jaar) puntgaaf, en is door de mooie huid beeld i.p.v. constructie.